Χυμός από φύλλα ελιάς Συνέντευξη του Δρ. Λαμπρόπουλου στον Δρ. Πάππα
1. Διαλέξτε ένα ελαιόδεντρο Μεσογειακού τύπου που δεν έχει ψεκαστεί με χημικά.
2. Κόψτε το ανώτερο 30 με 40 εκατοστά ενός κλαδιού.
3. Διαλέξτε κυρίως τα φύλλα που είναι συνδεδεμένα με τον κύριο μίσχο και τα φρέσκα φύλλα από τα κλωνάρια των μικρότερων κλαδιών, το ανώτερο 1 με 2 εκατοστά.
4. Ξεπλύντε τα φύλλα πολύ καλά.
5. Κόψτε τα φύλλα με ένα καλό μαχαίρι ή με γουδοχέρι.
6. Ανακατέψτε ένα ποτήρι από κομμένα φύλλα με δύο ποτήρια νερού σε μίξερ.
7. Σε περίπτωση που θα φτιάξετε επιπλέον ποσότητα χυμού:
α. Τοποθετήστε το στο ψυγείο.
β. Να είστε σίγουροι ότι ο χυμός είναι εντελώς σφραγισμένος και δεν εισέρχεται καθόλου αέρας διαφορετικά θα γίνει οξείδωση στον χυμό και θα χάσει τις θεραπευτικές του αξίες.
Από την Rulla de Lucci
Αθήνα, Δεκέμβριος 2000
Το ακόλουθο άρθρο αναφέρεται στην θεραπευτική εμπειρία του Δρ. Λαμπρόπουλου με τον χυμό από φύλλα του μεσογειακού ελαιόδεντρου ως αντικαρκινικού παράγοντα και πώς η θεραπευτική χρήση του ξεκίνησε.
Σχετικά με τις θεραπείες, ο Δρ. Λαμπρόπουλος μίλησε στον Δρ. Πάππα λίγους μήνες νωρίτερα, όταν ο Δρ. Πάππας τον συνάντησε για να τον ενημερώσει για τον επιτυχημένο συνδυασμό των μαγνητικών παλμών και του χυμού από τα φύλλα του ελαιόδεντρου.
Ο Δρ. Λαμπρόπουλος είναι ένας μεγάλος στρατιωτικός γιατρός, ένας πρακτικός της γενικής ιατρικής, ο οποίος γεννήθηκε το 1915 .
Έζησε τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και τον Εμφύλιο Πόλεμο και παρατήρησε από πρώτο χέρι τον θάνατο ανθρώπου και φύσεως σε μεγάλη κλίμακα. Ποτέ δεν σταμάτησε να αγαπά και να ενδιαφέρεται και για τα δύο, τον άνθρωπο και την φύση. Έζησε όλη του την ζωή προσπαθώντας να θεραπεύσει και να παρηγορεί τον άνθρωπο και να προστατεύει το περιβάλλον από την καταστροφή. Για να θεραπεύσει τον άνθρωπο, εκτός από την επίσημη ιατρική, αναζήτησε βοήθεια από την μεγάλη φαρμακευτική εταιρία που τον περιέβαλλε, την Φύση. Όλες οι κουλτούρες ανά τον κόσμο έχουν χρησιμοποιήσει βότανα από αμνημονεύτων χρόνων – όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και τα ζώα τρέφονται με ιδιαίτερα φυτά όταν είναι άρρωστα.
Τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να παράγουν, όπως κάνουν τα φυτά, τα αναγκαία συστατικά για την ζωή. Έχουν μάθει να παίρνουν ό, τι χρειάζονται από το περιβάλλον για την διατροφή και την ιατρική τους φροντίδα. Σήμερα οι άνθρωποι τρώνε και γεμίζουν μόνο τα στομάχια τους χωρίς να ικανοποιούν τις ανάγκες του σώματός τους. Ακολουθώντας τις εμπορικές διαφημίσεις, σιγά σιγά χάνουν το ένστικτο για αυτοθεραπεία και οδηγούν το σώμα τους σε ανισορροπία και ασθένεια.
Ότι τα ελαιόδεντρα ζουν πολύ είναι ένα γνωστό γεγονός και ελαιόδεντρα 1,000 ετών, ακόμη υγιή και παραγωγικά, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα…….
Καθώς κοίταζε ένα παντελώς ξεραμένο ελαιόδεντρο, παρατήρησε ότι μόνο στο ένα κλαδί του δέντρου, υπήρχε ένα φρέσκο πράσινο βλαστάρι, στο μέγεθος ενός γκρέιπφρουτ, που έμοιαζε με νεόπλασμα (νέα δημιουργία), και όχι σαν ένα νέο κλαδί. Αργότερα, επίσης παρατήρησε ότι τα ελαιόδεντρα, μια στο τόσο, αναπτύσσουν μικρές μαύρες δομές ιστών, επονομαζόμενα «καρκινικά» από τους επαρχιώτες.
Τελικά, ο Δρ. Λαμπρόπουλος άρχισε να στοχάζεται πάνω στην ιδέα ότι ίσως τα ελαιόδεντρα ζούσαν πολύ επειδή παρήγαγαν έναν παράγοντα ο οποίος περιόριζε την ανάπτυξη μικρών κυστών σε μεγάλους όγκους καρκίνου. Τελικά, μια μέρα, αποφάσισε να μάθει για τον εαυτό του και ξεκίνησε να εκτελεί το δικό του πείραμα.
Ο Δρ. Λαμπρόπουλος κατάρτησε επιστημονικά ελεγχόμενα περιβάλλοντα για την στέγαση κουνελιών, κοτόπουλων, μυρμηγκιών και μελισσών. Αποφάσισε, επειδή ήταν ευκολότερο για έλεγχο, να ταϊζει τα ζώα με χυμό από φύλλα ελαιόδεντρου και όχι με σκέτα φύλλα.
Αυτό που παρατήρησε ήταν σταθερό, πολύ ενδιαφέρον και πολύ καθησυχαστικό.
Τα ελεγχόμενά του κουνέλια ανέπτυξαν αντίσταση ενάντια στην κοκκιδίαση.
Τα ελεγχόμενά του κοτόπουλα σταμάτησαν να αναπτύσσουν όγκους στο στομάχι και στην μήτρα.
Η αλλαγή της τροφής και του περιβάλλοντος στα μυρμήγκια τροποποίησαν την έκφραση των γονιδίων τους.
Συμπτωματικά, ενώ προχωρούσε με τα πειράματά του, τον έφτασαν φήμες για μια γυναίκα με μελάνωμα που έγινε καλά με τον χυμό από φύλλα ελαιόδεντρου και γρήγορα έμαθε ότι ήταν πράγματι ένα τέτοιο άτομο, το πρώτο που είχε ακούσει ποτέ σχετικά με την θεραπεία ανθρώπου με χυμό από φύλλα ελιάς.
Ο γιατρός συνάντησε την μεγάλη γυναίκα σ ‘ένα χωριό κοντά στην Πάτρα. Είχε μελάνωμα, και οι γιατροί, αφού, «λόγω της αδυναμίας για επιπλέον παρακέντηση των φλεβών», μια θεραπεία φαινόταν αδύνατη για εκείνη, την έστειλαν από το νοσοκομείο της Αθήνας πίσω στο χωριό της ώστε να πεθάνει τουλάχιστον σπίτι. Ήταν, ωστόσο, στο χωριό της ένας άντρας επισκέπτης από την Κύπρο που της είπε να πιεί τον χυμό από τα φύλλα ελιάς και θα γίνει καλά. Όντας απελπισμένη, το δοκίμασε και το μελάνωμα εξαφανίστηκε. Αρκετά σύντομα, οι φήμες αυτού του γεγονότος διαδόθηκαν γρήγορα και μακριά και άρρωστοι άνθρωποι άρχισαν να πίνουν τον χυμό ως θεραπεία. Είχαν εύκολη πρόσβαση στα υλικά που χρειάζονταν, ήταν δωρεάν και εύκολο να φτιαχτεί.
Για πρώτη φορά, ο Δρ. Λαμπρόπουλος χρησιμοποίησε αυτή την θεραπεία σε ασθενή με καρκίνο του προστάτη εξαπλωνόμενο στους όρχεις. Αν και είχαν επέμβει με εγχείρηση και αφαίρεσαν αυτά τα όργανα, ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί μακρύτερα. Όντας στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας, ήταν εξαιρετικά αδύναμος και εν πόνω. Ωστόσο, αφού ήπιε τον χυμό από φύλλα ελιάς για πάνω από 8 μήνες, επανάκτησε την υγεία του και παρέμεινε υγιής.
Συνέβη ο γιός αυτού του πρώτου ασθενή που είχε ο Δρ. Λαμπρόπουλος να είναι φοιτητής του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Πηγαίνοντας πίσω στο Πανεπιστήμιο, μετά την απουσία του για την φροντίδα του πατρός του, συνέδεσε τα γεγονότα της θεραπείας του πατρός του με του καθηγητή του που τον είχε διδάξει λίγα χρόνια νωρίτερα στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Με την κατάλληλη επικοινωνία με τον καθηγητή του, το τμήμα ερευνών του Πανεπιστημίου του Maryland, έκανε κάποια πειράματα, εκείνο τον καιρό, για τον χυμό από φύλλα της Μεσογειακής ελιάς και ανακάλυψε ότι αυτός ο χυμός έχει όντως αντι-λευχαιμιακές ιδιότητες. Το υπόλοιπο των πειραμάτων για να προσδιορίσουν τους θεραπευτικούς παράγοντες δεν έγινε ποτέ.
Η δεύτερή του περίπτωση ήταν ένας ασθενής που είχε αναπτύξει μετάσταση εγκεφαλικού όγκου, και μετά από ανεπιτυχή εγχείρηση, είχε σταλεί σπίτι από το νοσοκομείο με πολύ λίγες ελπίδες για ανάρρωση. Αφού ήπιε χυμό από φύλλα ελιάς για έναν χρόνο, ο συγκεκριμένος ασθενής ανάρρωσε πλήρως.
Το ακόλουθο άρθρο αναφέρεται στην θεραπευτική εμπειρία του Δρ. Λαμπρόπουλου με τον χυμό από φύλλα του μεσογειακού ελαιόδεντρου ως αντικαρκινικού παράγοντα και πώς η θεραπευτική χρήση του ξεκίνησε.
Σχετικά με τις θεραπείες, ο Δρ. Λαμπρόπουλος μίλησε στον Δρ. Πάππα λίγους μήνες νωρίτερα, όταν ο Δρ. Πάππας τον συνάντησε για να τον ενημερώσει για τον επιτυχημένο συνδυασμό των μαγνητικών παλμών και του χυμού από τα φύλλα του ελαιόδεντρου.
Ο Δρ. Λαμπρόπουλος είναι ένας μεγάλος στρατιωτικός γιατρός, ένας πρακτικός της γενικής ιατρικής, ο οποίος γεννήθηκε το 1915 .
Έζησε τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και τον Εμφύλιο Πόλεμο και παρατήρησε από πρώτο χέρι τον θάνατο ανθρώπου και φύσεως σε μεγάλη κλίμακα. Ποτέ δεν σταμάτησε να αγαπά και να ενδιαφέρεται και για τα δύο, τον άνθρωπο και την φύση. Έζησε όλη του την ζωή προσπαθώντας να θεραπεύσει και να παρηγορεί τον άνθρωπο και να προστατεύει το περιβάλλον από την καταστροφή. Για να θεραπεύσει τον άνθρωπο, εκτός από την επίσημη ιατρική, αναζήτησε βοήθεια από την μεγάλη φαρμακευτική εταιρία που τον περιέβαλλε, την Φύση. Όλες οι κουλτούρες ανά τον κόσμο έχουν χρησιμοποιήσει βότανα από αμνημονεύτων χρόνων – όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και τα ζώα τρέφονται με ιδιαίτερα φυτά όταν είναι άρρωστα.
Τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να παράγουν, όπως κάνουν τα φυτά, τα αναγκαία συστατικά για την ζωή. Έχουν μάθει να παίρνουν ό, τι χρειάζονται από το περιβάλλον για την διατροφή και την ιατρική τους φροντίδα. Σήμερα οι άνθρωποι τρώνε και γεμίζουν μόνο τα στομάχια τους χωρίς να ικανοποιούν τις ανάγκες του σώματός τους. Ακολουθώντας τις εμπορικές διαφημίσεις, σιγά σιγά χάνουν το ένστικτο για αυτοθεραπεία και οδηγούν το σώμα τους σε ανισορροπία και ασθένεια.
Ότι τα ελαιόδεντρα ζουν πολύ είναι ένα γνωστό γεγονός και ελαιόδεντρα 1,000 ετών, ακόμη υγιή και παραγωγικά, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα…….
Καθώς κοίταζε ένα παντελώς ξεραμένο ελαιόδεντρο, παρατήρησε ότι μόνο στο ένα κλαδί του δέντρου, υπήρχε ένα φρέσκο πράσινο βλαστάρι, στο μέγεθος ενός γκρέιπφρουτ, που έμοιαζε με νεόπλασμα (νέα δημιουργία), και όχι σαν ένα νέο κλαδί. Αργότερα, επίσης παρατήρησε ότι τα ελαιόδεντρα, μια στο τόσο, αναπτύσσουν μικρές μαύρες δομές ιστών, επονομαζόμενα «καρκινικά» από τους επαρχιώτες.
Τελικά, ο Δρ. Λαμπρόπουλος άρχισε να στοχάζεται πάνω στην ιδέα ότι ίσως τα ελαιόδεντρα ζούσαν πολύ επειδή παρήγαγαν έναν παράγοντα ο οποίος περιόριζε την ανάπτυξη μικρών κυστών σε μεγάλους όγκους καρκίνου. Τελικά, μια μέρα, αποφάσισε να μάθει για τον εαυτό του και ξεκίνησε να εκτελεί το δικό του πείραμα.
Ο Δρ. Λαμπρόπουλος κατάρτησε επιστημονικά ελεγχόμενα περιβάλλοντα για την στέγαση κουνελιών, κοτόπουλων, μυρμηγκιών και μελισσών. Αποφάσισε, επειδή ήταν ευκολότερο για έλεγχο, να ταϊζει τα ζώα με χυμό από φύλλα ελαιόδεντρου και όχι με σκέτα φύλλα.
Αυτό που παρατήρησε ήταν σταθερό, πολύ ενδιαφέρον και πολύ καθησυχαστικό.
Τα ελεγχόμενά του κουνέλια ανέπτυξαν αντίσταση ενάντια στην κοκκιδίαση.
Τα ελεγχόμενά του κοτόπουλα σταμάτησαν να αναπτύσσουν όγκους στο στομάχι και στην μήτρα.
Η αλλαγή της τροφής και του περιβάλλοντος στα μυρμήγκια τροποποίησαν την έκφραση των γονιδίων τους.
Συμπτωματικά, ενώ προχωρούσε με τα πειράματά του, τον έφτασαν φήμες για μια γυναίκα με μελάνωμα που έγινε καλά με τον χυμό από φύλλα ελαιόδεντρου και γρήγορα έμαθε ότι ήταν πράγματι ένα τέτοιο άτομο, το πρώτο που είχε ακούσει ποτέ σχετικά με την θεραπεία ανθρώπου με χυμό από φύλλα ελιάς.
Ο γιατρός συνάντησε την μεγάλη γυναίκα σ ‘ένα χωριό κοντά στην Πάτρα. Είχε μελάνωμα, και οι γιατροί, αφού, «λόγω της αδυναμίας για επιπλέον παρακέντηση των φλεβών», μια θεραπεία φαινόταν αδύνατη για εκείνη, την έστειλαν από το νοσοκομείο της Αθήνας πίσω στο χωριό της ώστε να πεθάνει τουλάχιστον σπίτι. Ήταν, ωστόσο, στο χωριό της ένας άντρας επισκέπτης από την Κύπρο που της είπε να πιεί τον χυμό από τα φύλλα ελιάς και θα γίνει καλά. Όντας απελπισμένη, το δοκίμασε και το μελάνωμα εξαφανίστηκε. Αρκετά σύντομα, οι φήμες αυτού του γεγονότος διαδόθηκαν γρήγορα και μακριά και άρρωστοι άνθρωποι άρχισαν να πίνουν τον χυμό ως θεραπεία. Είχαν εύκολη πρόσβαση στα υλικά που χρειάζονταν, ήταν δωρεάν και εύκολο να φτιαχτεί.
Για πρώτη φορά, ο Δρ. Λαμπρόπουλος χρησιμοποίησε αυτή την θεραπεία σε ασθενή με καρκίνο του προστάτη εξαπλωνόμενο στους όρχεις. Αν και είχαν επέμβει με εγχείρηση και αφαίρεσαν αυτά τα όργανα, ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί μακρύτερα. Όντας στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας, ήταν εξαιρετικά αδύναμος και εν πόνω. Ωστόσο, αφού ήπιε τον χυμό από φύλλα ελιάς για πάνω από 8 μήνες, επανάκτησε την υγεία του και παρέμεινε υγιής.
Συνέβη ο γιός αυτού του πρώτου ασθενή που είχε ο Δρ. Λαμπρόπουλος να είναι φοιτητής του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Πηγαίνοντας πίσω στο Πανεπιστήμιο, μετά την απουσία του για την φροντίδα του πατρός του, συνέδεσε τα γεγονότα της θεραπείας του πατρός του με του καθηγητή του που τον είχε διδάξει λίγα χρόνια νωρίτερα στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Με την κατάλληλη επικοινωνία με τον καθηγητή του, το τμήμα ερευνών του Πανεπιστημίου του Maryland, έκανε κάποια πειράματα, εκείνο τον καιρό, για τον χυμό από φύλλα της Μεσογειακής ελιάς και ανακάλυψε ότι αυτός ο χυμός έχει όντως αντι-λευχαιμιακές ιδιότητες. Το υπόλοιπο των πειραμάτων για να προσδιορίσουν τους θεραπευτικούς παράγοντες δεν έγινε ποτέ.
Η δεύτερή του περίπτωση ήταν ένας ασθενής που είχε αναπτύξει μετάσταση εγκεφαλικού όγκου, και μετά από ανεπιτυχή εγχείρηση, είχε σταλεί σπίτι από το νοσοκομείο με πολύ λίγες ελπίδες για ανάρρωση. Αφού ήπιε χυμό από φύλλα ελιάς για έναν χρόνο, ο συγκεκριμένος ασθενής ανάρρωσε πλήρως.
Ο τρίτος ασθενής του με καρκίνο ήταν έτοιμος για εγχείρηση πνεύμονος όταν αποφάσισε, αυτού αντ ‘, να θεραπεύσει τον καρκίνο του με χυμό από φύλλα ελιάς. Τρείς μήνες αργότερα όταν ο ασθενής επέστρεψε στο νοσοκομείο για ένα check-up ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί.
Πολλές ακόμη επιτυχημένες θεραπείες ακολούθησαν με τα χρόνια. Οι πολλοί του ασθενείς που έγιναν καλά τον έκαναν πιστό στην θεραπεία με τον χυμό της Μεσογειακής ελιάς. Δήλωσε ότι ο καρκίνος είναι θεραπεύσιμος.
Ο Δρ. Λαμπρόπουλος συνέστησε ότι αυτή η θεραπεία είναι αποτελεσματική αν παίρνεις τρία ποτήρια χυμού από φύλλα ελιάς καθημερινά για τέσσερις μήνες το λιγότερο (τα ανανεωμένα κύτταρα του αίματος φέρνουν τις θρεπτικές ουσίες που δυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα).
Αυτές είναι οι οδηγίες για να φτιάξετε χυμό για θεραπεία:
1. Διαλέξτε ένα ελαιόδεντρο Μεσογειακού τύπου που δεν έχει ψεκαστεί με χημικά.
2. Κόψτε το ανώτερο 30 με 40 εκατοστά ενός κλαδιού.
3. Διαλέξτε κυρίως τα φύλλα που είναι συνδεδεμένα με τον κύριο μίσχο και τα φρέσκα φύλλα από τα κλωνάρια των μικρότερων κλαδιών, το ανώτερο 1 με 2 εκατοστά.
4. Ξεπλύντε τα φύλλα πολύ καλά.
5. Κόψτε τα φύλλα με ένα καλό μαχαίρι ή με γουδοχέρι.
6. Ανακατέψτε ένα ποτήρι από κομμένα φύλλα με δύο ποτήρια νερού σε μίξερ.
7. Σε περίπτωση που θα φτιάξετε επιπλέον ποσότητα χυμού:
α. Τοποθετήστε το στο ψυγείο.
β. Να είστε σίγουροι ότι ο χυμός είναι εντελώς σφραγισμένος και δεν εισέρχεται καθόλου αέρας διαφορετικά θα γίνει οξείδωση στον χυμό και θα χάσει τις θεραπευτικές του αξίες.
Ο Δρ. Λαμπρόπουλος έχει γράψει βιβλίο για την θεραπεία με τον χυμό των φύλλων της Μεσογειακής ελιάς, το οποίο έχει επίσης εκδοθεί και στην Αγγλία.
Την τελευταία φορά που ο Δρ. Λαμπρόπουλος έκανε όλη την εργασία του ξανά δημόσια, ήταν σε ένα συνέδριο στα Ιωάννινα της Ελλάδας. Προσέφερε την εργασία του, ζητώντας τους να κάνουν έρευνες για να προσδιορίσουν τα συστατικά των φύλλων της ελιάς που βοηθούν στην ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Εν τούτοις, ήρθε αντιμέτωπος για άλλη μια φορά τα τελευταία 20 χρόνια, με την ίδια νοοτροπία: από μία μικρή χώρα, από μια μικρή πόλη, από έναν μικρό επαρχιακό γιατρό, είναι αδύνατο να έρθει η θεραπεία για τον καρκίνο …
Την τελευταία φορά που ο Δρ. Λαμπρόπουλος έκανε όλη την εργασία του ξανά δημόσια, ήταν σε ένα συνέδριο στα Ιωάννινα της Ελλάδας. Προσέφερε την εργασία του, ζητώντας τους να κάνουν έρευνες για να προσδιορίσουν τα συστατικά των φύλλων της ελιάς που βοηθούν στην ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Εν τούτοις, ήρθε αντιμέτωπος για άλλη μια φορά τα τελευταία 20 χρόνια, με την ίδια νοοτροπία: από μία μικρή χώρα, από μια μικρή πόλη, από έναν μικρό επαρχιακό γιατρό, είναι αδύνατο να έρθει η θεραπεία για τον καρκίνο …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου