ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ ΣΚΕΨΗ

Κουράστηκα να διαβάζω για ανεκπλήρωτους έρωτες, για κρυφούς πόθους που ποτέ δεν τολμούν να δουν το φως του ήλιου και μένουν βαθειά κρυμμένοι στο σκοτάδι της ψυχής...Κουράστηκα να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια....όλοι επαναστάτες ερήμην ....
ενώ έξω ο κόσμος καίγεται χωρίς φλόγα...και όμως η κοινωνία μας ...η ζωή μας είναι ένα καμιόνι έτοιμο ν

α ανατιναχτεί και εμείς μακάριοι...στην νοικοκυριστικη καταθλιψούλα μας...
Πόσοι απο εμάς αλήθεια έχουμε αναλογιστεί το βάρος των ευθυνών που μας βαραίνουν...πόσοι απο εμάς έχουμε συνειδητοποιησει ότι αυτή τη στιγμή που καθόμαστε και θεωρητικολογούμε κάποιοι άλλοι γράφουν τη δική μας ιστορία...τη δική μας ζωή...
Θυμάμαι απο το δημοτικό σχολείο τη δασκάλα να ρωτάει αυστηρά, δειχνοντας τη σαιτα στο πάτωμα, "ποιος το κανε αυτό?" και την απολυτη σιγή να επικρατεί στην τάξη.... Την ίδια γλοιώδη και δειλή στάση βλέπω να παρελαύνει σε όλη μου τη ζωή σ΄αυτή τη χώρα όταν φθάνει η στιγμή να αναλάβει κανείς με θάρρος τις ευθύνες που του αναλογούν.
Το βάρος της προσωπικής ευθύνης, εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο διδάσκεται μέσα στις ίδιες τις οικογένειες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά έχει γίνει παραδειγμα προς αποφυγή.... με πρώτο δάσκαλο το ανεύθυνο ελληνικό δημόσιο...τους κομματικούς σχηματισμούς στη Βουλή και τις κυβερνήσεις...που είναι δικά μας παιδιά...δικές μας επιλογές.
Αυτό το πρότυπο της ανευθυνότητας δεν μένει στο πολιτικό επιπεδο. Αναπαράγεται σε όλες μας τις σχέσεις. Φτιαχνει πατεράδες και μανάδες... που δεν φταίνε, εργαζόμενους και εργοδότες ...που δεν φταίνε, λειτουργούς και υπηρετούμενους... που δεν φταίνε, εγκληματίες και θύματα...που δεν φταίνε...δεν φταίνε...δεν φταίμε...
Ε όχι κυριες και κύριοι φταίμε ...φταίω...φταις...αναλογισου το βάρος της ευθύνης σου , το βάρος της ελευθερίας σου. Τόλμα για μια στιγμή στη ζωή σου, να ορθώσεις το αναστημά σου, να επωμιστείς το βάρος των ευθυνών σου....για το ρημαδι που ονομάζεις ζωή....Τολμα να αγωνιστείς και ας ξέρεις ότι θα χάσεις...Ανοιξε τα μάτια σου ....έτσι κι αλλιώς χαμένος είσαι...τουλάχιστον δώσε την μικρή ευχαρίστηση στον εαυτό σου ότι έφυγες μαχώμενος...ότι έστω και για λίγο υπήρξες ήρωας της ζωής σου....Τολμα ...μπορείς....