Κρίσιμος ο ρόλος των μικρών εκμεταλλεύσεων στην εξασφάλιση τροφής ανθρώπινου πληθυσμού.
Σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας που δημοσιεύτηκε στο Environmental Research Letters (ERL), υπολογίζεται ότι περισσότερες από μισή θερμιδική αξία που παράγεται παγκοσμίως προέρχεται από περιοχές όπου το μέσο μέγεθος της εκμετάλλευσης είναι μικρότερο από 5 εκτάρια.
Ωστόσο, παρά τη σημασία αυτών των μικρών εκμεταλλεύσεων για την εξασφάλιση τροφής για εκατομμύρια ανθρώπους – κυρίως στην Νότια και Ανατολική Ασία, την Υποσαχάρια Αφρική και την Λατινική Αμερική – οι πληροφορίες σχετικά με αυτές σε τοπικό επίπεδο είναι δύσκολο να βρεθούν. Για να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα ερευνητές από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν έναν χάρτη που να απεικονίζει τη μέση έκταση των αγροκτημάτων ανά περιοχή.
Ένα από τα βασικότερα προβλήματα της αυτής της έρευνας ήταν: «Ο ορισμός μίας εκμετάλλευσης ως μικρής με κοινά αποδεκτά κριτήρια», αναφέρει ο κ. Leah Samberg του Πανεπιστημίου της Μινεσότα. «Ένα αγρόκτημα 5 εκταρίων μπορεί να είναι μικροσκοπικό για τις ΗΠΑ, αλλά τεράστιο για την Αιθιοπία».
Η ομάδα των επιστημόνων έδειξε ότι το συνολικό αποτέλεσμα των μικρών εκμεταλλεύσεων στις αναπτυσσόμενες περιοχές του κόσμου (με τη μέση έκταση γης μικρότερη από 5 εκτάρια) συμβάλλει περισσότερο από 80% στην παγκόσμια παραγωγή ρυζιού και 75% στην παγκόσμια παραγωγή αραχίδων και φοινικέλαιου. Επιπροσθέτως, αυτές οι περιοχές δίνουν το 70% των θερμίδων που παράγουν για κατανάλωση από ανθρώπους σε σχέση με το 55% που ισχύει παγκοσμίως.
Η προσέγγιση της ερευνητικής ομάδας βασίστηκε στην ταυτοποίηση αγροτών και όχι αγροκτημάτων. Η ομάδα έπρεπε να διαχειριστεί με μεγάλη προσοχή τα στοιχεία της απογραφής, παραδεχόμενη δε ότι οι πληροφορίες δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια. «Κάποιος μπορεί να ζει σε ένα αγρόκτημα, αλλά να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο για να πληρώσει τους λογαριασμούς του» λέει ο κ. Samberg.
Για να αξιολογήσει την επικράτηση των μικρών ή των μεγάλων εκμεταλλεύσεων, η ομάδα των επιστημόνων επινόησε ένα μετρικό σύστημα, το οποίο ονομάστηκε «Μέση αγροτική έκταση» και ορίζεται από τα εκτάρια καλλιεργήσιμης γης διαιρεμένη προς τον αριθμό των αγροτικών νοικοκυριών.
Μονάδες με «Μέση Αγροτική Έκταση» μικρότερη από 5 εκτάρια παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην Ασία. Στην Υποσαχάρια περιοχή το ποσοστό πέφτει ελαφρώς με τις μικρές εκμεταλλεύσεις να παράγουν την μισή ποσότητα θερμίδων στην περιοχή – υποστηριζόμενες από τις περιοχές με μεσαίες εκμεταλλεύσεις που προσφέρουν ένα επιπλέον 26%. Η κατάσταση αλλάζει τελείως στη Λατινική Αμερική, με το 70% των θερμίδων να παράγεται σε περιοχές με μεγάλες ή πολύ μεγάλες μονάδες.
Η ομάδα των επιστημόνων ελπίζει ότι τα αποτελέσματα της έρευνας θα βοηθήσουν όχι μόνο τους νομοθέτες, αλλά επίσης και όσους αναπτύσσουν τα τεχνολογικά μέσα να αντιμετωπίσουν ζητήματα όπως η ασφάλεια τροφίμων, η μείωση της φτώχειας και την αειφορία. Το επόμενο βήμα της έρευνας είναι να αναγνωρίσει τους παράγοντες που κάνουν τις περιοχές με μικρές εκμεταλλεύσεις να αποδίδουν ικανοποιητικά.
(Πηγή: http://environmentalresearchweb.org)
Ωστόσο, παρά τη σημασία αυτών των μικρών εκμεταλλεύσεων για την εξασφάλιση τροφής για εκατομμύρια ανθρώπους – κυρίως στην Νότια και Ανατολική Ασία, την Υποσαχάρια Αφρική και την Λατινική Αμερική – οι πληροφορίες σχετικά με αυτές σε τοπικό επίπεδο είναι δύσκολο να βρεθούν. Για να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα ερευνητές από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν έναν χάρτη που να απεικονίζει τη μέση έκταση των αγροκτημάτων ανά περιοχή.
Ένα από τα βασικότερα προβλήματα της αυτής της έρευνας ήταν: «Ο ορισμός μίας εκμετάλλευσης ως μικρής με κοινά αποδεκτά κριτήρια», αναφέρει ο κ. Leah Samberg του Πανεπιστημίου της Μινεσότα. «Ένα αγρόκτημα 5 εκταρίων μπορεί να είναι μικροσκοπικό για τις ΗΠΑ, αλλά τεράστιο για την Αιθιοπία».
Η ομάδα των επιστημόνων έδειξε ότι το συνολικό αποτέλεσμα των μικρών εκμεταλλεύσεων στις αναπτυσσόμενες περιοχές του κόσμου (με τη μέση έκταση γης μικρότερη από 5 εκτάρια) συμβάλλει περισσότερο από 80% στην παγκόσμια παραγωγή ρυζιού και 75% στην παγκόσμια παραγωγή αραχίδων και φοινικέλαιου. Επιπροσθέτως, αυτές οι περιοχές δίνουν το 70% των θερμίδων που παράγουν για κατανάλωση από ανθρώπους σε σχέση με το 55% που ισχύει παγκοσμίως.
Η προσέγγιση της ερευνητικής ομάδας βασίστηκε στην ταυτοποίηση αγροτών και όχι αγροκτημάτων. Η ομάδα έπρεπε να διαχειριστεί με μεγάλη προσοχή τα στοιχεία της απογραφής, παραδεχόμενη δε ότι οι πληροφορίες δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια. «Κάποιος μπορεί να ζει σε ένα αγρόκτημα, αλλά να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο για να πληρώσει τους λογαριασμούς του» λέει ο κ. Samberg.
Για να αξιολογήσει την επικράτηση των μικρών ή των μεγάλων εκμεταλλεύσεων, η ομάδα των επιστημόνων επινόησε ένα μετρικό σύστημα, το οποίο ονομάστηκε «Μέση αγροτική έκταση» και ορίζεται από τα εκτάρια καλλιεργήσιμης γης διαιρεμένη προς τον αριθμό των αγροτικών νοικοκυριών.
Μονάδες με «Μέση Αγροτική Έκταση» μικρότερη από 5 εκτάρια παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην Ασία. Στην Υποσαχάρια περιοχή το ποσοστό πέφτει ελαφρώς με τις μικρές εκμεταλλεύσεις να παράγουν την μισή ποσότητα θερμίδων στην περιοχή – υποστηριζόμενες από τις περιοχές με μεσαίες εκμεταλλεύσεις που προσφέρουν ένα επιπλέον 26%. Η κατάσταση αλλάζει τελείως στη Λατινική Αμερική, με το 70% των θερμίδων να παράγεται σε περιοχές με μεγάλες ή πολύ μεγάλες μονάδες.
Η ομάδα των επιστημόνων ελπίζει ότι τα αποτελέσματα της έρευνας θα βοηθήσουν όχι μόνο τους νομοθέτες, αλλά επίσης και όσους αναπτύσσουν τα τεχνολογικά μέσα να αντιμετωπίσουν ζητήματα όπως η ασφάλεια τροφίμων, η μείωση της φτώχειας και την αειφορία. Το επόμενο βήμα της έρευνας είναι να αναγνωρίσει τους παράγοντες που κάνουν τις περιοχές με μικρές εκμεταλλεύσεις να αποδίδουν ικανοποιητικά.
(Πηγή: http://environmentalresearchweb.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου