Γαλλική μελέτη που
παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για τη Μελέτη του
Διαβήτη (EASD) στο Μόναχο, δείχνει ότι η κατανάλωση συγκεκριμένων
λιπαρών οξέων σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2
στις γυναίκες.
Τα λιπαρά οξέα είναι ζωτικής σημασίας πηγή ενέργειας και σημαντικών θρεπτικών συστατικών στη διατροφή μας. Ωστόσο, ο ρόλος τους στον διαβήτη τύπου 2 δεν ήταν μέχρι σήμερα ξεκάθαρος. Έτσι, οι Δρ Γκάι Φατζερατζι και Κορτνεϊ Ντοου από το Ερευνητικό Κέντρο Επιδημιολογίας και Πληθυσμιακής Υγείας του INSERM και το Πανεπιστήμιο Paris-Saclay, θέλησαν να αξιολογήσουν τη σχέση μεταξύ διατροφικών λιπαρών οξέων και του διαβήτη τύπου 2.
Μελέτησαν στοιχεία σε ορίζοντα 14 ετών από την γαλλική προοπτική μελέτη E3N, η οποία ξεκίνησε το 1990 με στόχο να διερευνήσει τους παράγοντες κινδύνους που σχετίζονται με τον διαβήτη και άλλες μείζονες μη μεταδοτικές παθήσεις στις γυναίκες.
Συνολικά, 71.334 γυναίκες που αρχικά ήταν μη διαβητικές, ετέθησαν υπό ιατρική παρακολούθηση από το 1993 έως το 2011. Οι διαγνώσεις διαβήτη εντοπίστηκαν μέσω ερωτηματολογίων και ιατρικών συνταγών για φάρμακα. Η κατανάλωση λιπαρών οξέων το 1993 υπολογίστηκε βάσει ερωτηματολογίου και ηλεκτρονικό υπολογιστικό μοντέλο εκτίμησε τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2.
Θετικό συσχετισμός καταγράφηκε μεταξύ μεγάλης κατανάλωση ω-3 πολυακόρεστων λιπαρών οξέων και διαβήτη τύπου 2, γεγονός που ίσχυε ακόμα και όταν συνεκτιμήθηκε ο Δείκτης Μάζας Σώματος και άλλες ομάδες λιπαρών οξέων. Οι γυναίκες με την υψηλότερη κατανάλωση (πάνω από 1,6 γραμμάρια την ημέρα) είχαν 26% υψηλότερο κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2, συγκριτικά με εκείνες που κατανάλωναν λιγότερο από 1,3 γραμμάρια.
Χωρίζοντας τις γυναίκες σε δύο ομάδες, υπέρβαρες (με ΔΜΣ μεγαλύτερο ή ίσο με 25kg/m2) και μη υπέρβαρες (με ΔΜΣ κάτω από 25kg/m2), η συνολική κατανάλωση πολυακόρεστων λιπαρών οξέων επίσης σχετιζόταν θετικά με τον διαβήτη, αλλά μόνο στις μη υπέρβαρες γυναίκες. Αυτές είχαν 22% αυξημένο κίνδυνο διαβήτη όταν η κατανάλωση υπερέβαινε τα 15,3 γραμμάρια ανά ημέρα.
Αναφορικά με τα ω-3 λιπαρά οξέα, ο κίνδυνος διαβήτη ήταν αυξημένος τόσο στις υπέρβαρες (κατά 19%), όσο και στις μη υπέρβαρες (κατά 38%).
Μια πιο ενδελεχής αξιολόγηση αυτών ω-3 πολυακόρεστων λιπαρών οξέων έδειξε ότι η υψηλή πρόσληψη DPA συσχετιζόταν με αυξημένο κίνδυνο διαβήτη και στις δύο ομάδες γυναικών (45% στις μη υπέρβαρες και 54% στις υπέρβαρες).
Ενώ στις υπέρβαρες γυναίκες μόνο η υψηλή κατανάλωση ALA συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο διαβήτη κατά 17%.
Σε ότι αφορά τα ω-6 λιπαρά οξέα, μόνο το αραχιδονικό οξύ σχετίστηκε με τον διαβήτη, καθώς συνδέθηκε με 50% και 74% αυξημένο κίνδυνο στις ομάδες των μη υπέρβαρων και υπέρβαρων γυναικών με την υψηλότερη κατανάλωση, αντίστοιχα.
Να σημειωθεί ότι οι συσχετισμοί μεταξύ DPA και αραχιδονικού οξέος ίσχυαν ακόμα και όταν συνεκτιμήθηκαν οι πηγές πρόσληψής τους. Στο DPA η βασική πηγή ήταν το κρέας (31,3%) και τα ψάρια/θαλασσινά (22,6%), ενώ στο αραχιδονικό οξύ το κρέας (42,7%), τα ψάρια/θαλασσινά (10,7%) και τα αβγά (9,7%).
«Τα διατροφικά πολυακόρεστα λιπαρά οξέα φαίνεται να έχουν διαφορετική επίδραση ως προς τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2. Η υψηλή κατανάλωση DPA και αραχιδονικού οξέος ίσως συντελεί στην εκδήλωση της νόσου. Προς το παρόν δεν συστήνουμε περιορισμό αυτών των διατροφικών στοιχείων, αλλά οπωσδήποτε θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην υπερκαταναλώνουμε ποσότητες κρέατος, μεγαλύτερες από τις συνιστώμενες» υπογράμμισαν οι ερευνητές.
Μαίρη Μπιμπή
Τα λιπαρά οξέα είναι ζωτικής σημασίας πηγή ενέργειας και σημαντικών θρεπτικών συστατικών στη διατροφή μας. Ωστόσο, ο ρόλος τους στον διαβήτη τύπου 2 δεν ήταν μέχρι σήμερα ξεκάθαρος. Έτσι, οι Δρ Γκάι Φατζερατζι και Κορτνεϊ Ντοου από το Ερευνητικό Κέντρο Επιδημιολογίας και Πληθυσμιακής Υγείας του INSERM και το Πανεπιστήμιο Paris-Saclay, θέλησαν να αξιολογήσουν τη σχέση μεταξύ διατροφικών λιπαρών οξέων και του διαβήτη τύπου 2.
Μελέτησαν στοιχεία σε ορίζοντα 14 ετών από την γαλλική προοπτική μελέτη E3N, η οποία ξεκίνησε το 1990 με στόχο να διερευνήσει τους παράγοντες κινδύνους που σχετίζονται με τον διαβήτη και άλλες μείζονες μη μεταδοτικές παθήσεις στις γυναίκες.
Συνολικά, 71.334 γυναίκες που αρχικά ήταν μη διαβητικές, ετέθησαν υπό ιατρική παρακολούθηση από το 1993 έως το 2011. Οι διαγνώσεις διαβήτη εντοπίστηκαν μέσω ερωτηματολογίων και ιατρικών συνταγών για φάρμακα. Η κατανάλωση λιπαρών οξέων το 1993 υπολογίστηκε βάσει ερωτηματολογίου και ηλεκτρονικό υπολογιστικό μοντέλο εκτίμησε τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2.
Θετικό συσχετισμός καταγράφηκε μεταξύ μεγάλης κατανάλωση ω-3 πολυακόρεστων λιπαρών οξέων και διαβήτη τύπου 2, γεγονός που ίσχυε ακόμα και όταν συνεκτιμήθηκε ο Δείκτης Μάζας Σώματος και άλλες ομάδες λιπαρών οξέων. Οι γυναίκες με την υψηλότερη κατανάλωση (πάνω από 1,6 γραμμάρια την ημέρα) είχαν 26% υψηλότερο κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2, συγκριτικά με εκείνες που κατανάλωναν λιγότερο από 1,3 γραμμάρια.
Χωρίζοντας τις γυναίκες σε δύο ομάδες, υπέρβαρες (με ΔΜΣ μεγαλύτερο ή ίσο με 25kg/m2) και μη υπέρβαρες (με ΔΜΣ κάτω από 25kg/m2), η συνολική κατανάλωση πολυακόρεστων λιπαρών οξέων επίσης σχετιζόταν θετικά με τον διαβήτη, αλλά μόνο στις μη υπέρβαρες γυναίκες. Αυτές είχαν 22% αυξημένο κίνδυνο διαβήτη όταν η κατανάλωση υπερέβαινε τα 15,3 γραμμάρια ανά ημέρα.
Αναφορικά με τα ω-3 λιπαρά οξέα, ο κίνδυνος διαβήτη ήταν αυξημένος τόσο στις υπέρβαρες (κατά 19%), όσο και στις μη υπέρβαρες (κατά 38%).
Μια πιο ενδελεχής αξιολόγηση αυτών ω-3 πολυακόρεστων λιπαρών οξέων έδειξε ότι η υψηλή πρόσληψη DPA συσχετιζόταν με αυξημένο κίνδυνο διαβήτη και στις δύο ομάδες γυναικών (45% στις μη υπέρβαρες και 54% στις υπέρβαρες).
Ενώ στις υπέρβαρες γυναίκες μόνο η υψηλή κατανάλωση ALA συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο διαβήτη κατά 17%.
Σε ότι αφορά τα ω-6 λιπαρά οξέα, μόνο το αραχιδονικό οξύ σχετίστηκε με τον διαβήτη, καθώς συνδέθηκε με 50% και 74% αυξημένο κίνδυνο στις ομάδες των μη υπέρβαρων και υπέρβαρων γυναικών με την υψηλότερη κατανάλωση, αντίστοιχα.
Να σημειωθεί ότι οι συσχετισμοί μεταξύ DPA και αραχιδονικού οξέος ίσχυαν ακόμα και όταν συνεκτιμήθηκαν οι πηγές πρόσληψής τους. Στο DPA η βασική πηγή ήταν το κρέας (31,3%) και τα ψάρια/θαλασσινά (22,6%), ενώ στο αραχιδονικό οξύ το κρέας (42,7%), τα ψάρια/θαλασσινά (10,7%) και τα αβγά (9,7%).
«Τα διατροφικά πολυακόρεστα λιπαρά οξέα φαίνεται να έχουν διαφορετική επίδραση ως προς τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2. Η υψηλή κατανάλωση DPA και αραχιδονικού οξέος ίσως συντελεί στην εκδήλωση της νόσου. Προς το παρόν δεν συστήνουμε περιορισμό αυτών των διατροφικών στοιχείων, αλλά οπωσδήποτε θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην υπερκαταναλώνουμε ποσότητες κρέατος, μεγαλύτερες από τις συνιστώμενες» υπογράμμισαν οι ερευνητές.
Μαίρη Μπιμπή
health.in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου